Elimde yalnızlık var. Gecelerin soğukluğu, şarkıların hüznü. Sen yoksun ya artık, beni de yok bilsin dünya. Varlığım sensiz bu kadar anlamsızken, hayata dair en ufak bir katkım olmayacak.

      Böylesine severken gitmen akıl alacak şey değil, bu yüzden çalışmıyor beynim. Sorular öylece cevapsız bakıyor bana, oysa tutkundum sana… Gülüşlerimin sebebiydin. Şimdi içimdeki bütün gülümsemelerim sustu. Bir anlayabilsem, ah bir anlayabilsem…

      Bu kenti seninle tanıdım ben, seninle yaşadım. Şimdi Kumluca’ yı böyle sessiz görmek, böyle hüzünlü görmek, böyle bomboş görmek acımı daha da katlıyor. Bilsen kalbim nasıl da ağrıyor… Denizin bir yakasından karşıdaki ışıklara bakıyorum, ne ay var ne yıldızlar… Bir tepeden diğerine, dağlara gidip geliyor gözlerim, belki de senin ışığını arıyorum.

      Deniz biraz dalgalı; ama yüreğimde kopan fırtına, aşk gemilerini batırıyor. Özlem hiç böylesine acı vermemişti bana. Seni özlemek tüketiyor, yılıyorum. Kaçıp gidesin var buradan. Kaçayım da, kaçacak güzüm yok ki… Nereye gideceğini bilmeyen serseri bir kurşun gibi, dönüp dolaşıp kendimi vuracağım sonunda.

      Yağmur yağıyor dışarıda, ben yağmuru ilk kez seninle sevdim. Senin yokluğun sevdirdi bana yağmuru. Ama şimdi bir tek damla bile düşse üzerime, gözyaşlarım da akacak yağmurla birlikte, bunu istemiyorum. Sessizlik içimde büyüyor, bir uğultu oluyor, kulaklarımı kapıyorum. Ve ilk kez itiraf ediyorum, ben korkuyorum…